Grupa 1. Owczarki i inne psy pasterskie, z wyłączeniem szwajcarskich psów do bydła. Sekcja 1 - Psy pasterskie. Podlega próbom pracy
Przeznaczenie
Wszechstronny pies użytkowy, pies-towarzysz.
Krótki Rys Historyczny
Historia rasy owczarek wschodnioeuropejski jest nierozerwalnie związana z historią kraju, w którym miały miejsce jej powstanie oraz rozwój.
Z inicjatywy Wsiewołoda Wasiljewicza Jazykowa, naukowca-kynologa, pioniera i organizatora państwowej hodowli psów, w 1924 roku na rozkaz Rewolucyjnej Rady Wojskowej ZSRR nr 1089 utworzono Centralną Hodowlę Szkoleniowo-Doświadczalną - Szkołę psów służbowych i sportowych, następnie (od 1941 r.) Centralną Wojskowo-Techniczną Szkołę Hodowli Psów, która stała się wiodącym ośrodkiem hodowli, tresury i użytkowania psów służbowych w sowieckiej Rosji.
Ponieważ istniała pilna potrzeba uzupełnienia służb krajowych odpowiednimi psami zdolnymi do pracy w różnych warunkach klimatycznych, od pustyń Azji Środkowej po tundrę polarną, głównymi kryteriami selekcji były cechy fizyczne i użytkowe psów, ich wytrzymałość, uniwersalność i zdolność do aklimatyzacji, ale nie ich czystość. Aby uzyskać niezbędne cechy użytkowe, często stosowano krzyżowanie międzyrasowe, tak jak poprzednio w Carstwie Rosyjskim.
Do pracy hodowlanej wykorzystywano zarówno psy rasowe, jak i mieszańce nadające się do służby. Na granicach aktywnie wykorzystywano miejscowe pogłowie, m.in. na Dalekim Wschodzie - łajek amurskich, mieszańców lokalnych łajek z owczarkami niemieckimi. Wiele z nich miało wybitne walory użytkowe, jak słynny Indus 1 (później w oficjalnych dokumentach - Ingus) Nikity Fedorowicza Karatsupy, pułkownika wojsk granicznych, bohatera Związku Radzieckiego, autora książek „Moje życie - granica” (1983) i „Zapiski tropiciela” (1998). W całym kraju było już tysiące takich psów.
Wielka Wojna Ojczyźniana (1941-1945) nie przeszła bez śladu dla narodowej hodowli psów. W szeregach sił zbrojnych znalazło się ponad 60 000 psów służbowych. Oprócz psów rasowych, nadal szeroko użytkowane były mieszańce nadające się do służby w specjalnościach: wartowniczej, poszukiwawczej, ratowniczej, stróżowania, przeciwpancernej, saperskiej, pociągowej, sygnalizacji lotniczej, dywersyjnej, łączności i rozpoznawania chemicznego.
W latach powojennych prowadzono aktywną odbudowę krajowego pogłowia psów służbowych. Narodowi kynolodzy, pracując z ocalałymi, nie zawsze rasowymi psami, aktywnie pracowali nad stworzeniem na podstawie dostępnego, zróżnicowanego pogłowia, nowej rasy owczarków, najbardziej odpowiedniej do użytkowania w ZSRR. Brano pod uwagę naturalne warunki klimatyczne i szczególne wymagania zainteresowanych ministerstw i resortów. Głównym ośrodkiem hodowlanym była hodowla Krasnaya Zvezda, powstała w 1947 roku na bazie Centralnej Wojskowo-Technicznej Szkoły Hodowli Psów. W końcu pojawiło się pytanie o uznanie krajowych owczarków za niezależną rasę, nazwaną „owczarkiem wschodnioeuropejskim”.
Pierwszy wzorzec został zatwierdzony przez Komitet Centralny DOSAAF ZSRR 15 września 1955 r. W styczniu 1964 roku Prezydium Federacji Hodowli Psów Służbowych ZSRR (FSS ZSRR) zatwierdziło nową wersję wzorca. W latach 1970, 1972 i 1976. wprowadzono zmiany do wzorca i przyjęto jego nowe wersje, chociaż podstawowe wymagania dotyczące wyglądu i funkcji rasy pozostały niezmienione.
Rasa stała się powszechna w ZSRR i będąc naprawdę wszechstronną, była bardzo szeroko wykorzystywana: od służby pasterskiej i strażniczej, po szkolenie na przewodników niewidomych. Od 1991 roku Federacja Rosyjska została następcą prawnym ZSRR, w tym samym roku powstała Rosyjska Federacja Kynologiczna. 1 listopada 2002 r. Komisja ds. Standardów RKF uznała rasę owczarek wschodnioeuropejski i przyjęła wzorzec. W 2014 roku Prezydium SOKO RKF zatwierdziło nową wersję wzorca.
Specyfika zachowania i charakter sprawiły, że owczarek wschodnioeuropejski był nie tylko najbardziej pożądaną rasą służbową w gospodarce ZSRR, ale także dziś zachował popularność i pozostaje najlepszym obrońcą i towarzyszem dla szerokiego grona wielbicieli w Rosji i wielu innych krajach świata.
Wrażenie Ogólne
Owczarek wschodnioeuropejski to pies o mocnej budowie, o wzroście wyższym niż średni, prostokątnego formatu, silny, z mocnym szkieletem i dobrze rozwiniętymi mięśniami. Dymorfizm płciowy jest dobrze wyrażony: samce są większe i masywniejsze od suk.
Ważne Proporcje
Długość głowy wynosi około 40% wysokości psy w kłębie.
Wysokość w łokciu jest w przybliżeniu równa lub nieco większa, niż połowa wysokości w kłębie.
Długość tułowia jest o 10 - 18% większa, niż wysokość psa w kłębie.
Zachowanie i Temperament
Owczarek wschodnioeuropejski to zrównoważony, aktywny, pewny siebie, czujny, pojętny, niezawodny towarzysz i obrońca.
Głowa
Klinowata, proporcjonalna do tułowia, sucha, pojemna, ale nie ciężka.
Mózgoczaszka
Czaszka
płaska, dosyć szeroka i głęboka. Lekko zwęża się w kierunku kufy. Guz potyliczny słabo wyrażony. Czoło prawie zupełnie płaskie. Łuki brwiowe są umiarkowanie zaznaczone. Z profilu linie mózgoczaszki i trzewioczaszki są równoległe.
Stop
Średniej długości, umiarkowanie zaznaczony.
Trzewioczaszka
Nos
Duży, czarny.
Kufa
w kształcie klina, stopniowo zwężająca się w kierunku nosa, ale nie powinna być szpiczasta. O długości w przybliżeniu równej długości mózgoczaszki lub nieznacznie mniejszej. Grzbiet nosa jest szeroki, prosty lub lekko garbaty.
Wargi
suche, szczelnie przylegające, czarne.
Zgryz/Zęby
szczęka i żuchwa dobrze rozwinięte, z dobrą pigmentacją dziąseł. Zęby duże, białe, przylegające do siebie nawzajem, w komplecie (42 zęby zgodnie ze wzorem zębowym). Zgryz nożycowy. Siekacze są wyrównane i ustawione pionowo.
Kości policzkowe
lekko zaokrąglone, niewystające.
Oczy
Średniej wielkości, w kształcie migdałów, nieznacznie skośnie osadzone. Kolor oczu powinien być jak najbardziej ciemnobrązowy. Powieki suche, przylegające, czarne. Wyraz oczu żywy, inteligentny, uważny.
Uszy
Średniej wielkości, stojące, wysoko osadzone, w kształcie trójkąta równoramiennego. W stanie czujności uszy są ustawione równolegle do siebie.
Szyja
Średniej długości, dobrze umięśniona, mocna, sucha, osadzona pod kątem około 45°.
Gładka, prosta od kłębu, w okolicy zadu lekko opadająca w kierunku nasady ogona.
Kłąb
Dobrze wyrażony, umiarkowanie długi.
Grzbiet
Mocny, umięśniony, prosty, długi.
Lędźwie
Krótkie, umięśnione, lekko wysklepione.
Zad
Szeroki, długi, umięśniony, łagodnie opadający w kierunku nasady ogona.
Klatka piersiowa
Dobrze rozwinięta, długa, głęboka (sięgająca do łokci lub nieco poniżej), owalna, z umiarkowanie zaokrąglonymi żebrami.
Linia dolna i brzuch
Harmonijna, brzuch umiarkowanie podkasany.
Ogon
Jest przedłużeniem linii zadu, szablasty, naturalnej długości, sięga stawu skokowego lub nieco niżej, gruby u nasady, opada w dół. W stanie pobudzenia i w ruchu ogon może być napięty i podniesiony. Równomiernie pokryty gęstą sierścią.
Kończyny
Kończyny przednie
Rozstawione umiarkowanie szeroko, proste i równoległe.
Łopatki
Długie, skośnie ustawione.
Kości ramienne
Długości podobnej do łopatki, skośnie ustawione. Kąt stawu ramienno-łopatkowego wynosi około 90-100°.
Przedramiona
Mocne, proste i równoległe.
Łokcie
Skierowane prosto w tył, niezwrócone ani do wewnątrz, ani na zewnątrz.
Śródręcza
Mocne, umiarkowanie długie, sprężyste, widziane z boku lekko nachylone.
Przednie łapy
Owalne, dobrze wysklepione i zwarte. Poduszki łap i pazury są ciemne.
```
Kończyny Tylne
Mocne, dobrze umięśnione. Widziane z tyłu, równoległe, umiarkowanie szeroko rozstawione. Oglądane z boku są umiarkowanie cofnięte, z dobrze wyrażonym kątowaniem stawów.
Biodra
Średniej długości, szerokie, dobrze umięśnione.
Kolana
Mocne, z wyrażonym kątowaniem.
Podudzia
Średniej długości, w przybliżeniu równe długości ud.
Stawy skokowe
Suche, mocne, z dobrze wyrażonym kątowaniem.
Śródstopia
Mocne, umiarkowanie długie, ustawione pionowo. Wilcze pazury muszą zostać usunięte (w krajach, w których nie jest to zabronione przez prawo).
Tylne łapy
Owalne, dobrze wysklepione i zwarte. Poduszki i pazury łap są ciemne.
Chód i Ruch
Typowy chód to zamaszysty kłus z silnym napędem. Ruchy są swobodne, zamaszyste, zrównoważone, wydajne. Oglądane z przodu lub z tyłu kończyny poruszają się w kłusie w linii prostej. Wraz ze wzrostem tempa ruchu kończyny mają tendencję do zbliżania się do linii środkowej.
Skóra
Przylegająca, elastyczna, dobrze wybarwiona.
Szata
Coat
Warstwa okrywowa jest prosta, w dotyku umiarkowanie szorstka, gęsta, przylegająca, średniej długości. Podszerstek dobrze rozwinięty, gęsty i miękki. Głowa, uszy, przód kończyn i łapy pokryte są krótszym włosem; włos na szyi jest nieco dłuższy i grubszy. Na tylnej stronie przedramion włos nieco dłuższy, z tyłu ud dłuższy i tworzy umiarkowane „portki”.
Umaszczenie
- Czarne
- Czaprakowe (z czarnym czarpakiem o różnym stopniu intensywności i głębokości oraz znaczeniami w kolorze od jasnoszaropłowego do płowego, rude znaczenia nie są pożądane)
- Czarne podpalane (podpalania od jasnoszaropłowego do płowego, rude podpalania nie są pożądane)
- Wilczaste
Niewielkie, białe znaczenia na klatce piersiowej są dopuszczalne, ale niepożądane.
Wielkość
Pożądany wzrost
Samce 67-72 cm
Suki 62-68 cm
Niewielkie odchylenie (do 2 cm) od standardowej wysokości przy zachowaniu harmonii budowy nie może być przyczyną obniżenia oceny.
Wady
Każde odchylenie od powyższego wzorca należy uznać za niedostatek, w zależności od stopnia nasilenia, jego wpływu na zdrowie i dobrostan psa, a także na zdolność psa do wykonywania typowej dla niego pracy.
Niepewne zachowanie;
Brak widocznego dymorfizmu płciowego;
Lekka, gruba lub wątła budowa ciała, słabe umięśnienie;
Kwadratowy lub przesadnie rozciągnięty format;
Głowa nie dość sucha; masywna, z nadmiernie wypukłą, zbyt szeroką czaszką;
Oczy okrągłe, wyłupiaste, przesadnie duże, bardzo jasne;
Brak P1 lub M3;
Garbata lub opadająca kufa;
Częściowa depigmentacja nosa;
Słabe (miękkie) uszy; załamanie jednego lub obu uszu; nisko osadzone, szeroko rozstawione uszy;
Wąskie lędźwie;
Krótki, prosty lub ścięty zad;
Ogon w kształcie sierpa, korkociągu;
Słabe więzadła, krzywe kończyny;
Zbyt słabo lub nadmiernie wyrażone kątowanie, szablastość kończyn;
Niestabilny ruch; częste przechodzenie w inochód.
Wady Dyskwalifikujące
Agresja lub lękliwość;
Każdy pies przejawiający wyraźne fizyczne lub behawioralne nieprawidłowości powinien zostać zdyskwalifikowany;
Niezgodność z typem rasy;
Wzrost samców poniżej 65 i powyżej 74 cm, suk poniżej 60 i powyżej 70 cm;
Brak zęba innego niż P1 lub M3;
Wszelkie odchylenia od zgryzu nożycowego;
Entropium, ektropium;
Wiszące ucho lub uszy;
Wszelkie umaszczenia, jakiekolwiek kolory oczu i pigmentacja nosa, warg, powiek, których nie przewiduje wzorzec są wadą dyskwalifikującą;
Ogon zakręcony, za krótki lub złamany, ogon ze zrośniętymi kręgami, ogon szczątkowy;
Plączący się, krzyżujący się albo zataczający się ruch, ciągły inochód;
Sierść kręcona, długa lub krótka, brak podszerstka.
Nota Bene
Samce powinny mieć dwa prawidłowo rozwinięte jądra, w całości umieszczone w mosznie.
Tylko funkcjonalnie i klinicznie zdrowe psy, o cechach charakterystycznych dla rasy, mogą być wykorzystywane w hodowli.
